Rozdział 6 Kiedy jedni, z namiętnym zapamiętaniem bądź durną nienawiścią, grzebią w trzewiach drugich, ty pozostań grzeczny*

3 dni. 

Od trzech dni siedziałam w tym przeklętym pokoju i tylko irytująca, prawiąca mi morały Fan była mą towarzyszką. Na sto diabłów, doprawdy! Ja jej zaraz czymś przyłożę, jeśli nie skończy rozprawiać o Edenie i o tym, który z braci jest lepszy Eden czy Babel? Ignorowałam ją oczywiście, wyłączyłam się i tylko waliłam głową w poduszkę, bo tu ani internetu, ani kablówki! Myślałam, że oszaleje, albo popełnię morderstwo lub samobójstwo! Niech mnie ktoś wreszcie uwolni! Wiedziałam, że wuja już tam nie było. Wrócił do naszego domu i siedział na mięciutkiej, łaciatej kanapie przed telewizorem i oglądał jakieś głupie telenowele meksykańskie.

Przy okazji, szczerze zastanawiałam się, kiedy odbędzie się ślub, albo kiedy Fan o tym wtrąci, ale niestety - ta na ośli upór gadała tylko na zmianę, Eden, Eden, Babel, Babel, Eden, Babel. I tak w kółko, oszaleć można! Wiem, że jest dziewczyną  i dziewczyny gadają o chłopakach, ale ona gada o nich przez 3 dni, dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- Wiesz... A może byś tak zmieniła temat? - zasugerowałam delikatnie.

-Jasne! Układamy nowy plan ucieczki? – spytała, jak zwykle wesoła Fantine, przez co odniosłam wrażenie, że chce się mnie po prostu pozbyć. Ale to nic! Ja też nie chce tutaj być.

- No dobrze... Mów - zgodziłam się niechętnie, ale chciałam się wreszcie z tego przeklętego budynku wyrwać.

- No to będzie tak...  W nocy wymkniesz się oknem... Załatwię linę, zejdziesz i jak przemienisz się w tygrysa, to uciekaj. Cały czas biegnij prosto do końca lasu, a potem będzie normalna droga. Pamiętaj nie oglądaj się za siebie... Zaraz ci nawet załatwię normalny strój - powiedziała, a ja spojrzałam na nią.

Nawet niezły był plan.

Parę Godzin Później 

Było już ciemno, a ja, przebrana w normalne ciuchy (Normalne! Pa, pa zwiewne sukienki! Wracam do spodni. Amen), czekałam na Fantine, która miała załatwić mi linę i jakoś omamić strażników. Miałam nadzieje, że ich nie zabije tym swoim omamieniem. 

Nareszcie drzwi się otworzyły, a zdyszana i potargana Fan, z zarumienionymi policzkami, wkroczyła z liną. Spojrzałam w dół: strażnicy leżeli na dole i spali. Nawet z takiej wysokości było czuć od nich alkohol. Nie chciałam wiedzieć jak Fan ich upiła.

Przywiązała linę do okna, a jej resztę spuściła na sam dół. Pożegnałam się z Fan, która życzyła mi powodzenia i uśmiechała się z triumfem.

Nareszcie wolna! – pomyślałam, zwisając z liny. Czułam się normalnie jak jakiś tajny agent i było nawet całkiem zabawnie, póki nie spadłam z tej liny.

Wstałam, rozejrzałam się. Pusto. Można iść, droga wolna i witaj wolności!

Zmieniłam się w białego tygrysa ze złotymi paskami i puściłam pędem do końca lasu tak, jak radziła mi służąca. W swojej zwierzęcej postaci czułam się wolna i bardzo lubiłam, jak wiatr mierzwił mi sierść, a najlepsze było ryknięcie.

Zanim się obejrzałam, byłam już w tym samym parku, od którego wszystko się zaczęło. Z dziką radością znów zmieniłam się w człowieka i w swej euforii, okręciłam się w koło. Taka byłam szczęśliwa, że nareszcie jestem wolna! Chciało mi się śmiać i radować.

Nagle usłyszałam jakieś nieludzkie odgłosy. Odwróciłam się, a tu te same potwory... Ten sam odór zgniłych zwłok, te same chude i wysokie ciała, i te same zabójczo ostre pazury, i zęby wyszczerzone w przerażającym uśmiechu.

Zostałam otoczona.

I po wolności. Zmieniłam się w tygrysa i rzuciłam na nie, lecz ta walka była nierówna. Ich ciągle przybywało, a ja byłam jedna... Tylko jedna. Nagle poczułam jak coś przeszywa mi bok. To była jedna z tych bestii. Warknęłam i odgryzłam jej głowę. Rana strasznie piekła.

Coś przecięło powietrze. 

Miecz. Świetlisty, potężny i zabójczo ostry.

Eden.

Przybył po mnie i właśnie walczył z tymi potworami. Poczułam ulgę, ale stwory ciągle przybywały, więc nie miałam czasu na nic innego. Kiedy odwróciłam się w tym morderczym tańcu w stronę Edena, on już leżał przygnieciony przez tego dziwnego stwora, który próbował go pogryźć. Ja odrzuciłam go i zobaczyłam na nagiej piersi Edena powiększającą się plamę krwi. Zawyłam rozdzierająco, a z nieba jakby łzy spadły, doprowadzając stwory do ryku. Ich słaby punkt - woda. Zmieniłam się w człowieka, i trzymając się krwawiącego boku, poczołgałam się do Edena, który był coraz bledszy. Plama powiększyła się, a ja odkryłam, że gdzieś tam w głębi mojego serca, czułam coś do niego. Onn umierał. Umierał za mnie. Nie, tak nie powinno być. Rozpłakałam się, a moje łzy mieszały się z deszczem. 

- Edenie... Nie odchodź Ed.... Eden...Nie możesz mi tego zrobić, kiedy ja...Zaczynam coś czuć... - płakałam, a nowoodkryte, malutkie uczucie kłuło mnie boleśnie swoją własną raną.

- Lia..Lia...Ko...Kocha...Kocham cie - wyszeptał z trudem. Jedna moja łza spłynęła po jego policzku. W zasadzie nie wiem, czy to była łza, czy kropla deszczu, ale nie ważne. Moje włosy zasłoniły nas, a ja sama, z własnej woli, zbliżyłam swe wargi do jego ust i pocałowałam go. Nie oddał pocałunku, a ja czułam jak życie z niego ulatuje. Prawie nie oddychał, a ja straciłam przytomność, przygniatając go dodatkowo swoim ciężarem.....

_______________

Krótko wiem... Mam nadzieje że za bardzo się nie pośpieszyłam?Jak sądzicie? 

Mi podoba się ta dramatyczna część... W opisach walk jako takich dobra raczej chyba nie jestem... Piszcie jakim sposobem udało się Fan upić strażników :)

Jak zawsze do niczego nie pasujący cytat -Sándor Márai (bo mi się ten cytat bardzo spodobał )

Nie zbetowany.
____________
Edit
Wybetowany